Olentzero, Mari Domingi

Orain aspaldi Euskal Herrian
denak bizi ginen pozik,
eguzki eta ilargipean
ez zen zoriona baizik.
Ez zen etsairik ez zapaldurik,
desberdin edo arrotzik,
guztiok elkar zaintzen genuen
inori egin gabe gaitzik.

Olentzero, Mari Domingi,
portatu naiz oso ongi,
Mari Domingi, Olentzero,
ikatzik ez dut espero.

Baina elkarren zaintza jausi zen
nagikeriaren mende,
tratu hotz eta zurikerian
erori zen hainbat jende.
Ipar haizea eta elurra
hasi ziren neurri gabe,
guztiz izoztu zituzten arte
guztion bihotzak ere.

Olentzero, Mari Domingi,
portatu naiz oso ongi,
Mari Domingi, Olentzero,
ikatzik ez niri gero!

Ai Olentzero ikazkin zaharra
ipini zuten alertan,
eta astoa kargatu zuen
abiatzeko lasterkan
mendian behera murgildu ziren
bide eta kaleetan
berotasuna berriz pizteko
euskaldunon etxeetan.

Olentzero, Mari Domingi,
portatu naiz oso ongi,
Mari Domingi, Olentzero,
ondo portatu naiz gero!

Olentzero eta Mari Domingi
lehen herrira helduak
haien zain zeuden haurrak, gazteak,
zaharrak eta helduak.
Denentzat zuten ikatz apur bat
pizteko berogailuak
eta txintxoak ziren haurrentzat
egurrezko jostailuak.

Olentzero, Mari Domingi,
portatu naiz oso ongi,
Mari Domingi, Olentzero,
etor zaitezte urtero.